Σ' ένα μέρος μακρινό, και ίσως και λίγο μαγικό ο ουρανός ήταν διαφορετικός και πολύ πολύ χρωματιστός. Τα σύννεφα πάνω απ΄το νησί, δεν ήταν γκρίζα όπως έχουμε συνηθίσει. Αλλά το καθένα είχε χρώμα διαφορετικό. Και οι σταγόνες που πέφτανε από αυτό δίναν χρώμα στο λεπτό.
Υπήρχανε μύθοι και παραμύθια για το μέρος αυτό. Οι ιστορίες μιλούσαν για τα σύννεφα και πως δεν έριχναν απλή διάφανη βροχή. Ακόμα και οι σταγόνες ήταν χρωματιστές. Κάθε σταγόνα είχε και το χρώμα από το σύννεφο από το οποίο έπεφτε. Και καθώς έπεφτε χρωμάτιζε ότι βρισκόταν στο νησί, του έδινε πιο έντονο και πιο ζωηρό χρώμα.
Ένα ήταν το σίγουρο γι αυτό το νησί, πως είχε όλα τα χρώματα. Τα δέντρα του ήταν καταπράσινα, άλλα πράσινο σκούρο άλλα ανοιχτό. Τα λουλούδια είχαν τα πιο ωραία χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, μωβ. Οι σταγόνες δεν έδιναν μόνο το χρώμα που είχαν αλλά βοηθούσαν και έκαναν πιο έντονα και τα άλλα χρώματα.
Ακόμα και τα κτίρια είχαν ζωηρά χρώματα...δεν ήταν γκρίζα και μουντά.
Η βροχή αυτή έκανε τα πάντα να μοιάζουν όμορφα και ξεχωριστά. Και οι άνθρωποι του νησιού αυτοί ήταν μονίμως χαρούμενοι. Σου δίνει απίστευτη χαρά να κοιτάς γύρω σου και να βλέπεις πράγματα με χρώματα ζωντανά και χαρούμενα.
Μια μέρα λοιπόν ο ουρανός ήταν και πάλι συννεφιασμένος. Πρώτη φορά είχαν μαζευτεί τόσα πολλά σύννεφα. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα. Σαν να είχανε συγκέντρωση. Ένα μεγάλο πάρτι, στο οποίο όλοι γελούσανε και περνούσανε καλά. Με χορό και τραγούδια.
Τότε ήταν που μια παρέα από πέντε μικρά σύννεφα είχε μια ιδέα.
- Ας κάνουμε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Δεν έχουμε φύγει ποτέ έξω από το νησί.
Τι να υπάρχει άραγε πέρα από αυτό;
Τα σύννεφα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους γουρλώνοντας τα μάτια τους.
Παρ' ότι κοντοστάθηκαν στην αρχή, συμφώνησαν όλοι. Και είπαν με μια φωνή.
ΝΑΙ!!! ΠΑΜΕ!!!
Η παρέα αποτελούνταν όπως είπαμε από 5 συννεφάκια. Το γαλάζιο σύννεφο, ( τον Γαλαζούλη ), το κίτρινο σύννεφο ( την Κιτρινούλα ), το πράσινο σύννεφο ( την Πρασινούλα ), το κόκκινο σύννεφο ( τον Κοκκινούλη ), και το πορτοκαλί σύννεφο ( την Πορτοκαλούλα ).
Ξεκίνησαν λοιπόν, και άφησαν τον άνεμο να τους παρασύρει.
Το ταξίδι τους ήταν ευχάριστο. Γελούσανε και παίζανε καθώς ο άνεμος, τους ταξίδευε σε καινούργια μέρη.
Μετά από λίγο και καθώς γύρισαν το βλέμμα τους προς τα κάτω, είδαν πως είχαν φτάσει πάνω από μια πόλη. Άρχισαν να περιπλανιούνται από πάνω της και την παρατηρούσαν για ώρα. Τα κτίριά της ήταν διαφορετικά. Δεν έμοιαζαν με αυτά στο νησί τους. Τα δέντρα και τα λουλούδια, ακόμα και αυτά δεν είχαν ζωηρά χρώματα, ήταν όλα μουντά.
Τα σύννεφα είχαν ξαφνιαστεί, δεν είχαν δει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.
Η απορία ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Καθώς τριγύριζαν πάνω από την πόλη και την παρατηρούσαν, συνάντησαν κάποια άλλα σύννεφα.
Κοιτάζονταν μεταξύ τους, ξανά και ξανά, με το στόμα ορθάνοιχτο από την έκπληξη!
- Μα πώς είναι δυνατόν; Είστε χρωματιστά!!!
- Μα πως γίνεται; Και... η βροχή σας; Είναι και αυτή χρωματιστή;
Τις ίδιες ακριβώς απορίες είχαν και τα χρωματιστά σύννεφα.
Πέρασαν αρκετά λεπτά στα οποία τα σύννεφα απλά κοιτάζονταν μεταξύ τους.
- Γιατί η πόλη σας είναι τόσο άχρωμη;
-Η βροχή σας δεν τους δίνει χρώμα;
Ρώτησαν με απορία τα σύννεφα του νησιού.
-Όχι, απάντησαν.
- Οι σταγόνες που πέφτουν από μας, δεν έχουν χρώμα, είναι διάφανες.
-Γιατί, εσείς δίνεται χρώμα στην πόλη που βρίσκεστε; Οι σταγόνες σας είναι και αυτές χρωματιστές όπως κι εσείς;
-Μα φυσικά, σας το είπαμε και πριν. Ότι χρώμα έχουμε εμείς τέτοιο χρώμα έχουν και οι σταγόνες μας!
Τα σύννεφα της πόλης δεν μπορούσαν να το πιστέψουν!!!
Την ίδια ώρα στην πόλη, μια παρέα παιδιών...έπαιζε στο δρόμο!!!
Για μια στιγμή ο Γιώργης έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό. Άρχισε να τρίβει τα μάτια του. Δεν πίστευε σε αυτό που έβλεπε. Φώναξε και τα άλλα να παιδιά να κοιτάξουν.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να τρέξουν αμέσως πάνω στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους.
Φτάνοντας πάνω, τα σύννεφα ήταν ακόμα εκεί!
Τα παιδιά συνέχιζαν να κοιτούν με απορία.
Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν ο Γιώργης και η παρέα του, ο Νίκος και η μικρή Κατερίνα, άρχιζαν να φωνάζουν στα σύννεφα για να τους ακούσουν.
Η Κιτρινούλα άκουσε τις φωνές τους και πλησίασε κοντά τους.
Τα παιδιά δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Η Κιτρινούλα τους χαμογέλασε και τους ρώτησε:
- Μας φωνάξατε; Φαινόμαστε και σε σας περίεργα ε;
- Ναι, απάντησε η Κατερίνα. Μα πώς; Είσαι κίτρινη... Πώς γίνεται αυτό;
Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.
Ξαφνικά μαζεύτηκαν και τα άλλα σύννεφα πάνω από την ταράτσα...
Ερχόμαστε από ένα μακρινό νησί... Είναι μακριά από εδώ, αποκλείεται να το ξέρετε.
Ο Νίκος κοιτούσε σκεπτικός... Το νησί που του περιέγραφαν τα σύννεφα ήταν το νησί για το οποίο είχε διαβάσει σε ένα παλιό βιβλίο. Το Νησί του Ουράνιου Τόξου!!! Ένα μέρος αλλιώτικο από τ' άλλα.
- Έχω ακούσει γι αυτό το νησί!!! Αλήθεια υπάρχει; Και είναι αλήθεια πως όλα εκεί φυτά, κτίρια παίρνουν χρώμα ζωντανό και ζωηρό από τις σταγόνες σας;
Τα σύννεφα απάντησαν καταφατικά.
- Αυτό είναι απίστευτο!!!
Μπορείτε να κάνετε το ίδιο και στη δική μας πόλη;
Όλα τα παιδιά ακόμα και τα σύννεφα της πόλης περίμεναν μια θετική απάντηση!!! Ναι!!!;;; Μπορείτε;
Τα σύννεφα του νησιού είπαν Ναι!!!
Και άρχισαν όλοι μαζί να καταστρώνουν ένα σχέδιο για το πώς θα φέρουν το χρώμα στην πόλη αυτή.
Μόνο πέντε πολύχρωμα σύννεφα δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν βροχή!!!
Θα έπρεπε να συνεργαστούν και με τα γκρίζα σύννεφα!
Άλλωστε αν τα γκρίζα σύννεφα στέκονταν πολύ κοντά στα χρωματιστά και μπλέκονταν μαζί τους το χρώμα των πολύχρωμων περνούσε και σε αυτά!!!
( Το είχαν διαπιστώσει πιο πριν, την ώρα που μιλούσαν όλα μαζί )
Αμέσως λοιπόν, τα σύννεφα, ανέβηκαν στον ουρανό και ζήτησαν από τον άνεμο που τους είχε φέρει στην πόλη, να μαζέψει και άλλα σύννεφα κοντά τους ώστε να καταφέρουν να δημιουργήσουν την πολύχρωμη βροχή. Για να δώσουν στην πόλη πιο όμορφα χρώματα από αυτά που ήδη είχε.
Έτσι κι έγινε, τα σύννεφα μαζεύτηκαν και κύκλωσαν τα πολύχρωμα σύννεφα, ώστε να καταφέρουν να πάρουν από το χρώμα τους.
Ο ουρανός απέκτησε ένα χρώμα μαγικό. Λες και ένα ουράνιο τόξο να τον είχε καλύψει ολόκληρο.
Η βροχή άρχισε να πέφτει...Και ναι ήταν πολύχρωμη!!!
Η πόλη άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει όψη. Τα χρώματά της γίνονταν έντονα και ζωηρά!!
Τα παιδιά είχαν παραμείνει στην ταράτσα. Αυτό που έβλεπαν να γίνεται στην πόλη τους ήταν φανταστικό, μαγικό, πέρα από κάθε φαντασία και πέρα από κάθε όνειρο!!!
Η πόλη έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής, με ζωηρά χρώματα, και τα σύννεφα ήταν οι ζωγράφοι.
Ο κόσμος που περπατούσε στο δρόμο δεν πίστευε στα μάτια του.
Ο ουρανός, τα κτίρια, οι δρόμοι, είχαν όλα αποκτήσει χρώματα έντονα...που κανείς τους δεν είχε ξαναδεί.
Η χαρά του κόσμου επισκίαζε την απορία τους για το τι συνέβαινε στην πόλη τους.
Όλα αυτό που γινόταν άλλωστε μόνο χαρά μπορούσε να τους προκαλέσει.
Η βροχή κράτησε τόσο όσο χρειαζόταν ώστε η πόλη να πάρει τα σωστά χρώματα.
Τότε η μικρή Κατερίνα είχε μια ιδέα....
Έτσι φώναξε και πάλι τα σύννεφα και άρχισε να τους λέει την ιδέα της.
-Γιατί να είναι μόνο η πόλη μας και το νησί σας έτσι;
Κοιτάξτε τι χαρά προκαλέσατε στους ανθρώπους αυτής της πόλης...
Γυρίστε στο νησί σας και στείλτε το μήνυμα να ταξιδέψετε παντού και να δώσετε χρώμα στα σύννεφα και στις πόλης όλου του κόσμου...Όπως κάνατε και στα δικά μας.
( Τα σύννεφα της πόλης ακόμα και όταν σταμάτησε η βροχή και απομακρύνθηκαν από τα πολύχρωμα σύννεφα είχαν κρατήσει τα έντονα χρώματά τους. )
- Έτσι όλοι θα είναι χαρούμενοι και χαμογελαστοί!!! Και εσείς θα μπορέσετε να γνωρίσετε καινούργιους κόσμους.
Τα σύννεφα συμφώνησαν αμέσως και ξεκίνησαν για το νησί τους.
Στο δρόμο προσπαθούσαν να φανταστούν πώς θα ήταν όλος ο κόσμος με χρώματα έντονα και φωτεινά!!!
Πόσο όμορφη θα έδειχνε η γη;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου